شعری که حضرت آقا از آن به ”غوغا” تعبیر کردند
خبر، آمیخته با بغض گلوگیر شده‌ست
سیل دلشوره و آشوب، سرازیر شده‌ست
سرِ دین، طعمه‌ی سرنیزه‌ی تکفیر شده‌ست
هر که در مدح علی(ع) شعر جدید آورده‌ست
گویی از معرکه‌ها نعش شهید آورده‌ست
روضه‌ی مشک رسیده‌‌ست به بی‌آبی‌ها
خون حق می‌چکد از ابروی محرابی‌ها
باز هم حرمله... سرجوخه‌ی وهابی‌ها
های آدم بزرگا...
آهای آدم بزرگا این ماجرا رو دیدین؟
آهای آهای بچه ها این قصه رو شنیدین؟
قصه ی ازدواج جوونمرد پهلوون
قصه ی ازدواج دخت شاه پریون
یه روزی روزگاری یه پهلوون عاشق
رفت به خواستگاری دخت ماه و شقایق
پدر می گفت پهلوون تو ای روز بهاری
قول میدی که تو هرگز اونو تنها نذاری؟
شعرخوانی «اسما سوری» در شب میلاد کریم اهل بیت در نزد رهبر انقلاب
منم گنجشکِ مفتِ سنگ‌هایِ بر زمین مانده
هراسی کهنه از صیادهای در کمین مانده
دعایی بی‌اجابت کنج سقف خانه کز کرده
که بین شک و ایمان جماعت، با یقین مانده
من آن انگور... نه من غوره‌ای مستی‌نفهمیده
که با او حسرت دستان گرم خوشه‌چین مانده
رکاب نقره انگشتری که گوشه دکّان
دهانش پر شده از پرسشی که بی‌نگین مانده
منم آن چادر قاجاری اصلی که از ترسِ-
رضاخانی تمام عمر را خانه نشین مانده!
تو اما وعده باران بعد از یأس‌ها هستی
که داغش بر دل خشکیده این سرزمین مانده
خانم اسما سوری
عازم یک سفرم؛ سفری دور به جایی نزدیک،
سفری از خود من تا به خودم!
مدتی ست نگاهم به تماشای خداست وامیدم به خداوندی اوست..
ولادت با سعادت کریم اهل بیت امام حسن مجتبی علیه السلام برشیعیان مبارک.
عجب دردانه ایست حسن...
که خالقش همه ساله
دو هفته قبل از میلاد و
دو هفته بعد از میلادش
سراسر هستی را میهمان میکند.
صدای قدم هایش می آید...
اول امام زاده عالم شما شدی
شیرینی تمامی اهل کسا شدی
زیباترین ترانه مادر بدون شک
آقا فقط شما حسن مجتبی شدی
ای جلوه ای ز نور خداوند عالمین
آقا ترین کریم، تو بعد از خدا شدی
یک روز با جزامی روز دگر فقیر
اصلا شما برای گداها سوا شدی
صلحت زمینه ساز قیام برادرت
پایه گذار فتح، تو در ابتدا شدی
پلکی به هم زنی دل سنگ آب می شود
بر قلب زنگ خورده ما کیمیا شدی
گویا که جنس ماتمتان فرق می کند
حتما برای مادرت آقا عصا شدی
می بینم آن دمی که شما نیز صاحب
یک صحن باشکوه شبیه رضا ع شدی
بی بهره از فروغ ولایت تو یا حسن
مشمول این حدیث پیمبر نمی شود
فرمود دیده ای که کند گریه بر حسن
آن دیده کور وارد محشر نمی شود
شیخ عباس قمی پدر بی سوادی داشت که همیشه پای منبر شخصی می رفت و مسئله گوش میداد.روزی آن
مسئله گو در حال خواندن کتابی بود که خود شیخ عباس نوشته بود،این کتاب اولین کتاب ایشان بود و پدر ایشان
نمی دانست که نویسنده این کتاب پسر خودش است
هنگامی که شیخ عباس وارد مسجد شد سمت پدرش رفت و خواست در گوش ایشان چیزی بگوید که ناگهان
پدر عصبانی شد و با صدای بلند گفت :
بنشین و به حرف های ایشان گوش بده ببین چه میگوید
بفهم!
حاج عباس هم آهسته پاسخ داد:
آقا جان دعا کن بفهمم
دیگر نگفت که نویسنده ی این کتاب خود من هستم و تند به پدر نگاه نکرد یا نرفت به مادرش بگوید که پدرم
آبرویم را برد و...شاید تمامی برکاتی که به شیخ عباس قمی رسید به خاطر همین احترامی بود که به پدر کرد و
شاید به همین خاطر است که الان هم پرونده ی عملش باز است و هرچه از مفاتیح و دیگر کتابهایش بخوانیم او
در پاداشش شریک است
ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﮎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ . . .
ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﻨﻪ ﯼ ﺧﻮﺩﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،
ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﻭ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﻭﻧﺎﺯﮎ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ . . .❗️
ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺿﺨﯿﻢ ﺗﺮ ﻭ ﻗﻮﯾﺘﺮ .
ﺣﺎﻝ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ .
ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ " ﺧﺪﺍﺳﺖ " ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ،ﻋﺎﺟﺰﺗﺮ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ . . .
ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ " ﺧﺪﺍ" ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺗﺮﯾﻢ.
روزی زنبور و مار با هم بحثشان شد
مار گفت:انسان ها از ترس ظاهر خوفناک من می میرند نه به خاطر نیش زدنم.
اما زنبور قبول نکرد.
مار برای اثبات حرفش با زنبور قراری گذاشت:
آنها رفتند و رفتند تا رسیدند به چوپانی که در کنار درختی
خوابیده بود ِ
مار رو به زنبور کرد و گفت من او را می گزم و مخفی
می شوم و تو در بالای سرش سر و صدا ایجاد کن و خود نمایی کن.
مار نیش زد و زنبور شروع به پرواز کردن در بالای سر چوپان کرد.
چوپان فورا از خواب پرید و گفت"ای زنبور لعنتی"و
شروع به مکیدن جای نیش و تخلیه زهر کرد
مقداری دارو بر روی زخمش قرار داد و بعد چندی بهبودی یافت
اینبار که باز چوپان در همان حالت بود
مار و زنبور نقشه دیگری کشیدند
اینبار زنبور نیش می زد و مار خودنمایی می کرد
اینچونین شد
چوپان از خواب پرید
و همین که مار را دید از ترس پا به فرار گذاشت
و به خاطر وحشت از مار
دیگر زهر را تخلیه نکرد وضمادی هم استفاده نکرد
چند روز بعد چوپان به خاطر ترس از مار و نیش زنبور مرد...
برخی بیماری ها و کارها نیز همینگونه هستند.
خداوندا؛ دقیق یادم نیست آخرین بار؛ کی خود را پیدا کردم؛ اما خوب یادم هست؛ هر گاه که گم شدم؛ دستم در
دست تو نبود ...
