خدایا
به امید آمده ام ، خانه خرابم نکنی..
همه کردند جوابم، تو جوابم نکنی..
بارها آمده ام ، باز مرا بخشیدی..
با کلام " برو " ، این بار خطابم نکنی..
به گمان دگران ، بنده ی خوبی هستم..
پیش چشم همه عاری ز نقابم نکنی..
گر قرار است بسوزم، بزن آتش اما..
جلوی مردم این شهر عذابم نکنی
فرا رسیدن ماه مبارک رمضان مبارک
خدا کند فردا
هیچ مادری به استقبال نیاید...
قیامت میشود
مادر آغوش باز می کند
دستها بسته اند
حسرت در آغوش کشیدن را چه کند؟
عجب حکایتی است فردا
بیاد شهدای غواص
غواص شهید
دل نویسم را عزیزم مادرم ؛ تنها بخوان
راهی ( ام الطویلم ) مادرم قران بخوان
در کنار ساحلم چشمم به اروند عمیق
فکر برگشتن ندارم ایه از یاسین بخوان
در میان آبها تنهای تنها مانده ام
ربنا واغفر لنا و سوره رحمان بخوان
در حصار دشمنم دیگر نمی بینی مرا
در عزایم مادرم یک روضه از قاسم بخوان
دست می بندند مرا گودال من آماده شد
بر مزارم آمدی مدحی تو از حیدر بخوان
رو بخاک افتاده ام شوقم به عرش کبریاست
از علمدار حسین یا سوره رحمان بخوان
تقدیم به ١٧٥ شهید غواص تازه تفحص شده ...
می شمارم بارها تا یکصد و هفتاد و پنج
می نویسم آب، دریا، یکصد و هفتاد و پنج
خاطر خود را تسلی میدهم با مشق عشق
من شدم مجنون و لیلا، یکصد و هفتاد و پنج
عشق ، جان تازه ای بگرفته است این روزها
میکند کار مسیحا یکصد و هفتاد و پنج
رازهای سر به مهری دارد از آن سالها
تا ابد ماند معما یکصد و هفتاد و پنج
در توسل جلوهء پنج است و هشت و چارده
وا کند صدها گره را، یکصد و هفتاد و پنج
یا نبی ، یا فاطمه ، یا مرتضی و یا حسن
یا حسین و یا رضا ، "یا یکصد و هفتاد و پنج"
گر محرم زنده باشم می نویسم گوشهء
بیرق مشکی سقا یکصد و هفتاد و پنج
هم در آنجا یکصد و هفتاد و پنج آیه، ردیف
هم ردیف شعرم ا
تصورش هم زنده به گورم میکند..
هوایِ داغِ جنوب..
لباسِ تنگ، چسبان و پلاستیکیِ، غواصی..
درست تا زیرلبت را محکم پوشانده..
دست و پاهای بسته..
دراز به دراز، کنارِ رفقایِ جوان، زخمی و ترسیده ات..
نمیدانی چه میشود.. تیر خلاص یا شکنجه در اردوگاه..؟؟!
اما..
صدای بلدوزر، وحشت را در نفست به بازی میگیرد..
ترس.. چشمهای مادر.. دستهای پدر.. زبان درازی های خواهر.. کتانی های برادر.. گل کوچک با توپ پلاستیکی با بچه های محل.. آب یخ که شقیقه ات را به درد میآورد..
آخ.. خدایا به دادم برس.. تنهایِ تنها..
بلدوزر، پذیرایی اش را آغاز میکند..
خااااااک.. خاااااک
نفست را حبس میکنی به یادِ زمان خریدن برای زندگی در زیر آب..
صدای ِ فریادهایِ خفه ی دوستان، قلبت را تکه تکه میکند..
بدنت رویِ زمین داغِ، زیر خاکِ سرد، چسبیده به لباسِ غواصی، آتش میگیرد..
دستهای بسته ات را تکان میدهی..
دلت با تمامِ بزرگیش، قربان صدقه های مادر را طلب میکند..
هوا برای نفس کشیدن نیست..
اکسیژن ذخیره شده ات را به یادگار از دریا میهمانِ ریه هایِ خاک میکنی..
اما انگار خاک ظالم است.. هی سنگین و سنگین تر میشود..
دلت نفس میخواهد..
ریه هایت گدایی میکنند، جرعه ایی زندگی را..
مهمان نوازی میکنی..
عمیق..
اما خاک..
فقط خاک است که در ریه ات، گِل میشود..
خدایا..
کی تمام میشود..
صدای ترک خوردن استخوانهایِ قفسه ی سینه ات را میشنوی..
دوست داری گریه کنی و مادر باشد تا بغلت کند..
کاش دستانت را محکم نمی بست..
حداقل تا دلت میخواست، جان میدادی..
نه نفس..
نه دستانی باز، برایِ جان دادن..
گرما و گرما و گرما..
خدایا دلم مردن میخواهد..
مادر بمیرد..
چند بار مردنت تکرار شد تا بمیری؟؟؟!!!
اصلا بگو تمام واژه ها را بکار بگیرند,
اگر توانستند یک سطر؛
از عاشقانه های تو و چادرت بنویسند در این هوای گرم...!!!
اعداد کوچکتر از یک، عجب خواص عجیبی دارند (0.2)!!!
شاید مانند انسان های کوچکتر از حد آدمیت و آدم های کوتاه نظر هستند.
وقتی در آنها ضرب می شوی یا می خواهی با آنها مشارکت کنی تو را نیز کوچک می کنند.
3×0.2=0.6
وقتی می خواهی با آنها تقسیم شوی یا مشکلاتت را پیششان تقسیم کنی و بازگو کنی مشکلاتت بزرگتر می
شوند.
3÷0.2=15
وقتی با آنها جمع می شوی و در کنار آنها هستی مقدار زیادی به تو اضافه نمی شود. چیزی به تو نمی آموزند.
3+0.2=3.2
و اگر آنها را از زندگی کم کنی چیز زیادی از دست نداده ای!!!
3-0.2=2.8
نمیدانم ...
دستانتان را از پشت بسته بودند یا از رو به رو ... ولی حتما خیلی وقت گذاشتند که یکی یکی دستانتان را به هم ببندند و دورش طناب بکشند.
نمیدانم ...
آنها چند نفر بودند که شما ١٧٥ نفر را به دام انداختند.
نمیدانم ...
چه گودال عظیمی حفر کردند تا ١٧٥ سرباز را داخلش بیندازند.
نمیدانم ...
نشسته بودید یا ایستاده،
نمیدانم ...
ترجمه نوشته اتوبوس ....
چاقو...اسماعیل را نکشت
آتش...ابراهیم را نسوزاند
نهنگ...یو.نس را نخوررد
دریا...موسی را نبلعید
با خدا باش و به او اعتماد کن تا پناه و نگهبانت باشد...
رزق چیست؟
رزق کلمه ای است بسیار فراتر از آنچه مردم می دانند
.1-زمانی که خواب هستی و ناگهان،به تنهایی و بدون زنگ زدن ساعت بیدار میشوی رزق است.چون بعضی‌ها بیدار نمی‌شوند.
2-زمانی که با مشکلی رو به رو می شوی خداوند صبری به تو میدهد که چشمانت را از آن بپوشی،این صبر، رزق است.
3-زمانی که در خانه لیوانی آب به دست پدرت میدهی این فرصت نیکی کردن ، رزق است.
4-گاهی اتفاق می افتد که در نماز حواست نباشد (مقیم اتصال نباشی) ناگهان به خود می آیی و نمازت را با خشوع می خوانی (متصل میشوی) این
تلنگر، رزق است.
5-یکباره یاد کسی میفتی که مدتهاست ازو بی خبری و دلتنگش میشوی و جویای حالش میشوی، این رزق است. رزق واقعی این است.. رزق خوبی ها،
نه ماشین نه درآمد،اینها رزق مال است که خداوند به همه ی بندگانش میدهد،اما رزق خوبیها را فقط به دوستدارانش میدهد.
تقدیم به همتون....به امید اینکه زندگی همه ما پر از رزق باشه
